Wat ben ik toch van wandelen gaan houden. Ik ben opgeroepen om naar een kraamgezin te gaan en heb nog een uur over en wandel een rondje Maasland. Het is winter en ik kijk naar de kale bomen en naar de takken, wat ingenieus en mooi gemaakt. Ik zie een boom die zijn takken laat hangen, misschien een treurwilg, tegenover een knotwilg staan. De knotwilg alle takken kaarsrecht omhoog en de treurwilg de takken hangend naar beneden. Zo is het leven ook. De ene dag kan je de hele wereld aan. Je voelt je goed en kan genieten en de volgende dag, na bijvoorbeeld een zware nacht zijn veel dingen moeilijker. En wat doe je dan op zo’n moment? Ik heb het afgelopen jaar geleerd om te gaan zitten en te voelen. Mag dit gevoel er zijn? Vroeger zei ik tegen mezelf, kom op, doorgaan…. Maar nu weet ik, dat het rotte gevoel dan langer blijft hangen. Nu ga ik zitten en zeg tegen mezelf: “Kom maar, het mag er zijn.” Ik huil, ik schrijf het van me af en ik zie wat er echt scheelt. Het mag er zijn. En ik voel de ene keer dat het rotte gevoel minder wordt en een andere keer niet en dan verwen ik mezelf met bijvoorbeeld een dekentje op de bank of ik ga wat eerder naar bed. Wees een beetje lief voor jezelf, het mag er zijn.
Het mag er zijn.
Updated: Jun 13, 2021
Comments