Ik loop door de Broekpolder en mijn aandacht wordt getrokken door een rij bomen in het water. Het is winter, de bomen zijn kaal. Fier rechtop staan ze in ’t water, maar mijn oog wordt getrokken naar een liggende boom. Zo voel ik me vaak ook. Iedereen rent, zorgt, heeft ’t druk en ik, ik houd ze niet bij. Ik moet vaak bijkomen van drukte, van werk en lig op de bank. Ik rust, maak mijn hoofd minder vol, ga de natuur in en geniet van de stilte. Deze boom zegt wat over mij. Mijn hooggevoeligheid, ’t anders zijn, prikkelgevoelig.
Net als toen ik zelf moeder werd, wat gebeurde er veel in mijn hoofd. Ik werd overspoeld, door alle nieuwe indrukken, door de verantwoordelijkheid van 24 uur klaar staan voor een wezentje wat totaal afhankelijk was van mij en die wat van mij wilde, voeding, liefde, aandacht en wat was ik verliefd… En dan was ik toch zelf kraamverzorgster, ik moest ’t toch allemaal weten, maar zo vaak boven ’t bedje gestaan: “Wat wil je nou?” Ik ben zo ontzettend moe geweest en wat was ’t moeilijk om hulp te vragen, ik was toch de
moeder, ik kon ’t toch wel zelf…. En ik wist toch ’t beste wat goed voor haar was? Al die ballen in de lucht houden, wat kostte me dat een energie. Ik voelde me echt in de herfst van mijn leven. Ik leefde echt in een cocon, alles draaide om haar en wat genoot ik ook van haar, haar eerste lachje, eindelijk echt contact na al die nachten hard werken, de borstvoeding zulke intieme momenten, zich zo veilig voelen in mijn armen. Mijn gevoelens gingen op en neer en wat had ik het fijn gevonden, als er iemand in die periode was geweest die met me mee had gelopen, zodat ik deze gevoelens niet alleen hoefde te dragen. En die me had laten inzien, hoe ik weer voor mezelf kon zorgen, en mezelf niet helemaal wegcijferde, zodat ik weer met nieuwe energie voor mijn schatje kon zorgen.
Zo mijmer ik wat bij de boom, deze boom is niet dood, deze boom is anders en uniek in zijn soort, deze boom blijft ook gewoon doorleven, met een talent die bijzonder en uniek is. Soms heb ik periodes dat ik leun op een ander, net als deze boom, ik ben niet alleen. Die hooggevoeligheid is een gave voor het coachen. Ik begrijp anderen vaak zo goed. Ik ben omringd door levend water. Ik mag er zijn, in mijn anders zijn. Ik leef.
Een paar maanden later, in de zomer, liep ik weer door de Broekpolder, langs de rij bomen in ’t water en wat zag ik: de rij fier opstaande bomen waren kaal en mijn liggende boom helemaal groen en in bloei. Zo werkt de natuur. Wat een bemoediging. Ik mag er zijn, in mijn anders zijn en ik leef.
Kommentare