Ik startte de 5e dag na haar bevalling in dit kraamgezin, het was voor mij mijn eerste dag daar. We begonnen te praten over haar bevalling.
Ik vroeg haar hoe ze het persen had ervaren.
Jantine antwoordde met: “Ik voelde dat er na 1 uur persen niets gebeurde, hoe hard ik ook perste, de baby kwam niet lager.”
“Hoe voelde je op dat moment?” vroeg ik haar.
Ze zei: “Ik voelde me zo machteloos. Doe alsjeblieft iets, voor mijn part een keizersnede, maar de verloskundige luisterde niet.” Op dat moment werd ze emotioneel in het gesprek.
Haar man zat ook bij het gesprek en die zei: “Op het moment dat jij riep, doe iets, zijn ze gaan overleggen, hebben ze de gynaecoloog erbij geroepen.”
De kraamvrouw zei: “Ik heb dit helemaal gemist. In mijn beleving deden ze niets en duurde dit allemaal zo lang en ik was zo uitgeput.”
Haar dochter lag als sterrenkijker, dus ze keek met haar hoofdje omhoog in plaats van naar beneden. Het laatste stuk persen duurde een half uur. De gynaecoloog kwam erbij, er daalde een rust neer in de verloskamer en vooral omdat hij de magische woorden uitsprak: “Binnen 10 minuten heb jij je dochter in je armen.” En dat was ook zo. Na 1,5 uur persen en met behulp van een vacuümpomp werd hun dochter geboren.
Wat ik met dit verhaal wil zeggen is, praat over je bevalling, met je partner, die bij de bevalling was, met je verloskundige/ gynaecoloog. BLIJF ER NIET MEE RONDLOPEN! Soms kan het in jouw beleving anders zijn gegaan dan je denkt en je gevoel is zo belangrijk, heb je je machteloos of alleen gevoeld. Praat erover. Zodat je je bevalling kan relativeren en de puzzelstukjes op zijn plaats vallen.
Een paar dagen later hadden we het over dit gesprek, waar ik nu maar een klein gedeelte van heb opgeschreven. En mijn kraamvrouw zei: “Je stelde de juiste vragen. Ik kan het nu van bovenaf bekijken. Ik voel me minder emotioneel als ik aan mijn bevalling terugdenk.”
Ik heb deze blog met toestemming van mijn kraamvrouw geschreven.
コメント